'Lief! Er wordt aangebeld...' Eigenlijk was ik al wakker, en lief nog niet, maar ik vindt opstaan om open te doen voor onverwachte gasten een mannentaak. Sterker nog, het is een van de enige taken die ik typisch een mannentaak vindt. Al was het maar omdat vriendlief gewoon in zijn onderbroek naar de deur kan lopen en ik niet. Vind ik.
Grommend trok vriendlief een joggingbroek aan en liep naar de deur om open te doen voor de schilder, die voor de buren kwam. Waarom hij bij ons aanbelde wist hij zelf ook niet. Voelde vertrouwd denk ik, want hij was vorige week nog bij ons aan het werk.
'Je hebt een stukkie overgeslagen laatst', zei vriendlief in vloeiend schilders. 'Kom ik straks nog effies langs' was het antwoord. Vriendlief kroop terug het bed in en viel meteen weer in slaap.
'Lief! Er wordt geklopt...' Ik was nog steeds wakker, maar ook opendoen voor schilders is een mannentaak, als ik mijn pyama nog aanheb tenminste. Bovendien spreekt hij schilders en ik niet. Tijdens het schilderen voerden ze een aangenaam gesprekje. Vriendlief vertelde dat we allebei een thuiswerkdagje hadden, een ongekende luxe, zo samen. Stiekem een beetje uitslapen en dan allebei met een kopje thee aan het werk in de huiskamer. De schilder moest erom lachen, een thuiswerkdag, toe maar. 'Die heb jij natuurlijk niet, thuiswerkdagen', stelde vriendlief vast. Nee, zei de schilder, die had 'ie niet. Nou ja, hij kon natuurlijk wel een dagje thuis gaan klussen, maar daar werd 'ie dan niet voor betaald. Hij moest er zelf heel hard om lachen. Maar ik werd er om een of andere reden een beetje treurig van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten