maandag 22 november 2010

Boe


De kunstwereld spreekt niet vaak met één stem. Iedereen wil zijn eigen subsidie veiligstellen, niemand wil de bevriende overheden voor het hoofd stoten en uiteindelijk houdt men de artistieke geheimen graag zo lang mogelijk binnenskamers, totdat een uitvoering, tentoonstelling of voorstelling de aanleiding vormt om ermee naar buiten te komen. Dit is niet onbegrijpelijk, maar soms wel jammer. Want niet alleen kunnen kunstenaars veel van elkaar leren, elkaar verrijken, maar het cliché samen sta je sterker is ook in de kunstwereld waar. Hoe mooi was het dan ook dat er zaterdag om 16:00 uur één stem te horen was uit alle hoeken van de kunstwereld en in alle (uit-)hoeken van Nederland. Een schreeuw. Een behoorlijk artistiek verantwoorde en mooie schreeuw. Maar toch zeker wel een schreeuw, en hard ook. Meer dan dat was het niet, misschien te eenvoudig, maar in elk geval duidelijk. Er werd voor één keer niet gewezen naar andere kostenplaatsen waarop niet gekort wordt (defensie, voetbalkaartjes, politie enz.), geen onderscheid gemaakt tussen links en rechts; er was gewoon een hele grote groep kunstliefhebbers, die wilde laten horen dat, bezuinigingen of niet, er best met wat meer liefde en aandacht vanuit de politiek naar de kunst gekeken mag worden.
En toen was daar Frits Bolkestein. Even groeide mijn hart een klein beetje. Wat dapper, een VVD-er in links Amsterdam, die ging bewijzen dat liefde voor kunst de politiek overstijgt. Heel even maar. Totdat hij zich genoodzaakt zag (waarom?) om zijn steun voor het kabinet uit te spreken en om, als enige op het Ajaxbordes die middag, te zeggen waar het geld dat niet bij de kunsten weg mocht, dan wel vandaan moest komen. Dat ontwikkelingshulp het volgens Bolkestein moest ontgelden was heel jammer, dat was een groot deel van de demonstranten het met elkaar eens en ik ook. Maar dat is niet waarom ik iets deed dat me had voorgenomen niet te doen. Dat op een middag, waarop uit vele kelen dezelfde boodschap klonk: wij houden van cultuur en willen dat die liefde door Den Haag begrepen en gerespecteerd word, één man het toch nodig vond om te polariseren, om te politiseren, om een eensgezinde boodschap te veranderen in een discussiepunt, dat is waarom ik ‘boe’ heb geroepen. Even pathetisch als dit stukje, dat snap ik best. Maar ik moest het toch even kwijt. BOE.

1 opmerking:

  1. Ik zie mijzelf graag liberaal ruimte geven aan andere meningen maar Bolke verdiende als provocateur ook mijn hartgrondige BOE!
    Bert

    BeantwoordenVerwijderen