donderdag 29 oktober 2009

Dik



Arme, arme Daphne Dekkers. Vanuit de diepste goedheid van haar hart raadde ze twee goedgevulde modellen aan om wat kilootjes kwijt te raken. Hiermee probeerde ze natuurlijk duidelijk te maken dat de dikke dames met hun huidige vorm nooit als volwaardig model zouden worden gezien. Pure opbouwende kritiek dus, om de carrièrekansen van de propjes te vergroten. En nu is iedereen boos op Daphne Dekkers. Want, zo luidt het algemene oordeel, door de twee vetkleppen erop te wijzen dat ze niet dun genoeg waren voor de carrière die ze beoogden, zou ze kijkende meisjes, die soms zelfs nóg dikker zijn dan deze twee dikkerdjes, het idee geven dat ze ook op dieet moeten.
Arme onbegrepen Daphne Dekkers. Ze had het zo allemaal niet bedoeld. Ze bedoelde alleen dat de twee modellen te dik waren, niet dat al die walgelijke obese tieners thuis voor de tv zouden moeten afvallen. Anders had ze dát wel gezegd. Dat niemand dat begrijpt is natuurlijk de grote tragiek van Daphne Dekkers. Ze noemt de boze reacties ‘onfatsoenlijk’, de meisjes zouden ervan overtuigd moeten zijn dat ze mooi zijn, anders zaten ze natuurlijk niet in Benelux’ Next Topmodel. En meisjes die kijken snappen heus wel dat zij niet aan die modellennorm hoeven te voldoen. Net zo goed als ouders die in chup-a-chupreclames Daphne Dekkers horen zeggen dat lollys gezond zijn, ook wel begrijpen dat dat alleen maar waar is op tv, en niet in het echte leven. In het echte leven wordt je moddervet van lollys, maar dat vindt Daphne Dekkers niet erg, zolang je maar geen model wil worden

woensdag 21 oktober 2009

Rots


Het schijnt zo te zijn dat er elk moment een meteoriet op ons dak kan vallen. Het heelal is zo onmetelijk groot dat de kans gering is dat we het stuk ruimterots, al kan die het formaat van een kleine planeet hebben, ver van tevoren zien aankomen. En als we hem wel, zeg twee weken van tevoren, zien, is er niet zoveel dat we kunnen doen. We hebben een apparatuur om kernwapens de ruimte in te sturen, en hadden we die wel, dan zou een grote bom van één grote klomp steen, vele kleinere klompen steen maken, die met dezelfde vernietigende kracht op ons neer zouden dalen. Ik zal u de verdere details besparen, daarvoor kan ik u van harte het boek Een kleine geschiedenis van bijna alles van Bill Bryson aanbevelen. Waarom ik het u vertel is dat ik dit op een of andere manier een heel geruststellende gedachte vind. Ik weet hoe u nu kijkt, ik heb die blik vaker gezien. Maar van alles dat ons kan overkomen (en ook hier bespaar ik u met liefde de details), vind ik ‘dood door ruimterots’ nog niet zo’n slechte optie. Wellicht bezorgt het ons zelfs eeuwige roem, want het schijnt dat ook de dinosauriërs op deze wijze aan hun einde zijn gekomen en wie kent die nu niet?
Op het gevaar af te filosofisch te worden, wil ik u maar zeggen dat er onuitsprekelijk nare dingen zijn die de mensen elkaar aandoen. Van een kwetsende schreeuwlelijk als Wilders aan de voet van de ellendeberg, via Amerikaanse martelpraktijken naar de onmenselijke geweldsdaden van sommige Afrikaanse ‘vrijheidslegers’ ergens bovenaan. Dan vind ik het idee dat ons allemaal een meteoriet boven het hoofd zou kunnen hangen (vergeef me de woordspeling) prettig en relativerend. Heb ik het zo goed uitgelegd? Nee. Is het me van het hart? Ja.
Fijn zo.

dinsdag 20 oktober 2009

Verwend

Een hoop ophef over het verhogen van de AOW-leeftijd, vind ik. Wat een krampachtige paniek ontstaat er toch als er iets harder of iets langer gewerkt dreigt te moeten worden. Een werkweek langer dan 40 uur? No way! Twee jaar langer doorwerken? Over mijn lijk! Het is de houding van een verwend kind dat bang is benadeeld te worden. Maar we worden niet benadeeld. Wij zijn de bevoorrechte generatie aller tijden in een van de meest bevoorrechte landen ter wereld. En dan heb ik het niet alleen over mijn eigen, tegen-de-dertig generatie, maar ook over die van mijn tegen-de-zestig ouders. Onze leeftijdsverwachting licht buitengewoon hoog, we worden naar verhouding goed betaald voor ons werk, we hebben een uitstekend sociaal vangnet. Dat vangnet wordt betaald door de beroepsbevolking en die is gekrompen. Om ervoor te zorgen dat je straks, als je 80 bent, ook nog een zorgverzekering hebt, voorzien wordt van ouderenhulp en in een gesubsidieerde aanleunwoning kunt wonen, en om te voorkomen dat de danmalige beroepsbevolking zijn hele salaris moet inzetten om dat te bekostigen, moet iedereen net even wat langer doorwerken. Dat is helemaal niet erg, want we leven ook langer. De tijd dat de gemiddelde man of vrouw op zijn 65e per definitie versleten was ligt achter ons.
Was voorheen 65 de pensioengrens omdat mensen tegen die tijd te oud waren om te werken, tegenwoordig is het een kunstmatige grens die ervoor zorgt dat je na je carrière, zonder de ballast van kinderen en een drukke baan, nog een paar jaar lekker kunt reizen, leren schilderen, wijnproeven en andere vergezochte hobbies kunt ontwikkelen. Dat is niet erg, maar er is geen reden om dat niet twee jaar uit te stellen om de welvaart die we hebben mogelijk te maken. Er zijn sabbaticals, ouderschapsverloven, vakantiedagen, afhaalmaaltijden, crèches, thuisbezorgkruideniers en internetbankieren die ervoor zorgen dat wij meer vrije tijd hebben dan welke fulltimer dan ook ooit eerder heeft gehad. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, zijn er mensen die hun lichaam zwaar belasten in hun werk en die wel degelijk de zure vruchten daarvan al ruim voor hun pensioen beginnen te plukken. En natuurlijk zijn er mensen die niet genoeg verdienen, geen leuk werk hebben, weinig vakantiedagen en veel stress. Maar ik ben hier niet om genuanceerd te zijn, maar om een punt te maken.
Wij kunnen onze welvaart met opgeheven hoofd in stand houden, ook voor de volgende generaties, door iets langer door te werken. We kunnen ook bokkend, mokkend en kont-tegen-de-krib-gooiend blijven roepen dat het niet eerlijk is, vervolgens door de overheid toch voor een voldongen feit geplaatst worden en dan daarover zo gefrustreerd en opgewonden raken dat we een week voor onze 67e verjaardag aan een hartaanval komen te overlijden. Dat is overigens ook een oplossing, want dat scheelt de samenleving bakken met geld. Kiezen of delen, noem je dat.