Verwend

Een hoop ophef over het verhogen van de AOW-leeftijd, vind ik. Wat een krampachtige paniek ontstaat er toch als er iets harder of iets langer gewerkt dreigt te moeten worden. Een werkweek langer dan 40 uur? No way! Twee jaar langer doorwerken? Over mijn lijk! Het is de houding van een verwend kind dat bang is benadeeld te worden. Maar we worden niet benadeeld. Wij zijn de bevoorrechte generatie aller tijden in een van de meest bevoorrechte landen ter wereld. En dan heb ik het niet alleen over mijn eigen, tegen-de-dertig generatie, maar ook over die van mijn tegen-de-zestig ouders. Onze leeftijdsverwachting licht buitengewoon hoog, we worden naar verhouding goed betaald voor ons werk, we hebben een uitstekend sociaal vangnet. Dat vangnet wordt betaald door de beroepsbevolking en die is gekrompen. Om ervoor te zorgen dat je straks, als je 80 bent, ook nog een zorgverzekering hebt, voorzien wordt van ouderenhulp en in een gesubsidieerde aanleunwoning kunt wonen, en om te voorkomen dat de danmalige beroepsbevolking zijn hele salaris moet inzetten om dat te bekostigen, moet iedereen net even wat langer doorwerken. Dat is helemaal niet erg, want we leven ook langer. De tijd dat de gemiddelde man of vrouw op zijn 65e per definitie versleten was ligt achter ons.
Was voorheen 65 de pensioengrens omdat mensen tegen die tijd te oud waren om te werken, tegenwoordig is het een kunstmatige grens die ervoor zorgt dat je na je carrière, zonder de ballast van kinderen en een drukke baan, nog een paar jaar lekker kunt reizen, leren schilderen, wijnproeven en andere vergezochte hobbies kunt ontwikkelen. Dat is niet erg, maar er is geen reden om dat niet twee jaar uit te stellen om de welvaart die we hebben mogelijk te maken. Er zijn sabbaticals, ouderschapsverloven, vakantiedagen, afhaalmaaltijden, crèches, thuisbezorgkruideniers en internetbankieren die ervoor zorgen dat wij meer vrije tijd hebben dan welke fulltimer dan ook ooit eerder heeft gehad. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, zijn er mensen die hun lichaam zwaar belasten in hun werk en die wel degelijk de zure vruchten daarvan al ruim voor hun pensioen beginnen te plukken. En natuurlijk zijn er mensen die niet genoeg verdienen, geen leuk werk hebben, weinig vakantiedagen en veel stress. Maar ik ben hier niet om genuanceerd te zijn, maar om een punt te maken.
Wij kunnen onze welvaart met opgeheven hoofd in stand houden, ook voor de volgende generaties, door iets langer door te werken. We kunnen ook bokkend, mokkend en kont-tegen-de-krib-gooiend blijven roepen dat het niet eerlijk is, vervolgens door de overheid toch voor een voldongen feit geplaatst worden en dan daarover zo gefrustreerd en opgewonden raken dat we een week voor onze 67e verjaardag aan een hartaanval komen te overlijden. Dat is overigens ook een oplossing, want dat scheelt de samenleving bakken met geld. Kiezen of delen, noem je dat.